Historia Parafii św. Wacława w Krzanowicach

Miejscowość Krzanowice otrzymała prawa miejskie około roku 1265. Wtedy istniały już zarówno kościół jak i parafia. Do parafii należało miasto Krzanowice oraz okoliczne wioski takie jak: Bolesław, Borucin, Chuchelna, Samborowice, Strachowice i Rochów. W roku 1925 roku przyłączono jeszcze wieś Pietraszyn, z przerwą w latach 1948-56, kiedy to wieś Pietraszyn należała do parafii w Samoborowicach. 

Obecnie do parafii należą tylko miasto Krzanowice, wieś Krzanowice oraz wieś Pietraszyn (razem ok. 2500 mieszkańców).  Do II wojny światowej parafia Krzanowice należała do Diecezji Ołomunieckiej (Czechy). Pierwsza wzmianka o istnieniu Kościoła parafialnego pod wezwaniem św. Wacława - patrona Czech i Diecezji Ołomunieckiej, pochodzi z roku 1288. Obraz św. Wacława znajduje się w głównym ołtarzu.

Kośćiół w swej historii kilkakrotnie ulegał pożarom oraz był przebudowywany w latach 1604, 1696, 1784, 1843. Po pożarze w roku 1913 wybudowano nowy i  większy kościół w stylu neobarokowym (stary kościół był w stylu neogotyckim). Projektantem obecnego kościoła był Józef Seyfried z Krawarza, a  budowniczym ks. Augustyn Quittel ówczesny proboszcz Krzanowic. Budowa świątyni trwała półtora roku od maja 1914 do końca 1915. Polichromie wykonali artyści z Monachium - prof. Hans Martin przy udziale Paula Hofmanna i Franza Zacha. 13 listopada 1915 roku ks. bp. Sufragan ołomuniecki Karol Wismar dokonał jego konsekracji. Kościół jest potężny: 48 m długości, nawa główna 27 m szerokości ( z kaplicami 35 m), sklepienie na wysokości 17 m, wysokość kopuły sięga 20 m, wieża 56 m wysokości. Jest to czwarty co do wielkości (kubatury) kościół w Diecezji Opolskiej.

 W czasie drugiej wojny światowej Kościół uległ uszkodzeniom - odbudował go w latach 1947-48 ks. Radca Franciszek Pawlar, długoletni proboszcz parafii (1948-1980).